Մի առասպել, որ շատ նման է մեր կյանքին...
Երբ Արարիչը այն Մեծ
Արարումն իր ավարտեց,
Թիկն տված իր Գահին,
Հիանում էր իր գործով,
Բայց երբ իր շուրջը նայեց,
Հուսալքվեց նա ասես․․․
Նա չունի կանգառ - շարժվում է անկոչ
քաղաքից քաղաք, երազից երազ, մերժումից մերժում,
ցինկ ցերեկների, գեշ գիշերների միջով է անցնում,
հրադաշտերով մղձավանջների, կիրճերն է հատում
մեղապարտության, թավուտը խղճի
եւ սառցածովը սրտադավության...
Նվիրումը մեր անսահման և մեր սրտի սերն ուրիշ է,
Ախ, ինչ օգուտ, իմ Արարատ, երբ այժմ քո տերն ուրիշ է...
Հազար աչքով գամվել ենք քեզ, հազար սրտով սիրահարվել,
Նույնիսկ օտար սիրտն ես գերում, բայց մեր սերը, մերն ուրիշ է:
Կարևոր է մեկ բան ազնվորեն խոստովանել, այն, որ Եկեղեցու դեմ այս գործընթացը Հայաստանում հնարավոր եղավ և այժմ ընթանում է՝ արդեն իսկ պարտություն է։ Պարտություն է ո՛չ պատերազմում, բայց՝ կարևոր ճակատամարտում։
Այն ուղիղ կապված է հավաքական Հայաստանի արտաքին քաղաքական դիրքավորման հետ...